Ամուսինները միասին ապրեցին 30 տարի: Ամուսնական կյանքի 30-երորդ տարելիցին կինը սովորականի պես հաց թխեց: Ամբողջ համատեղ կյանքի ընթացքում նա ամեն առավոտ թարմ հաց էր թխում. դա նրանց մոտ գեղեցիկ ավանդույթ էր:
Նախաճաշին կինը սովորականի պես հացը կտրեց մեջտեղից, երկու կեսերին կարագ քսեց, վերևի կտորը արդեն տալիս էր ամուսնուն, սակայն վերջին պահին ձեռքը հետ քաշեց…
Նա մտածեց.
—Այսքան տարի նրան եմ տվել: Բայց այսօր առանձնահատուկ օր է, ես եմ ուզում ուտել հացի այս խրթխրթան կարմիր մասը: 30 տարի երազել եմ դրա մասին: Ի վերջո, օրինակելի կին եմ եղել, հրաշալի որդիներ եմ ունեցել ու դաստիրակել, տան գործերը արել եմ, այդքան առողջություն ու ուժ եմ ներդրել հանուն մեր ընտանիքի բարօրության…
Կայացնելով որոշումը՝ նա ամուսնուն է տալիս հացի ներքևի մասը, բայց ձեռքերը դողում են. 30 տարվա ավանդույթ է խախտել…
Ամուսինը՝ վերցնելով հացը, բացականչում է.
—Այս ինչ լավ նվեր արեցիր, սիրելիս: 30 տարի շարունակ չեմ կերել հացի իմ սիրած մասը՝ այն քեզ զիջելով:
Այնպես որ կարևոր է ոչ միայն լսել ու ընկալել, այլևս հասանելի կերպով կիսվել սեփական տեսակետով՝ հատկապես մտերիմ մարդկանց հետ:
