Արսենի հետ հանդիպում էինք մոտ 3 ամիս, բայց մեր սերն այքնան ուժեղ և մեծ էր, որ շատ շուտ կայացրեցինք միասին ապրելու որոշում: Ընկերոջս ծնողներին երկու-երեք անգամ էի տեսել, բայց կարճ ժամանակով: Ավելի մտերիմ ծանոթացանք, երբ նրանք եկան մեր տուն խոսքկապի:
Եվ ինձ, և ծնողներիս նրանք հասարակ, սովորական մարդիկ թվացին: Հայրն աշխատում է, մայրը ամբողջ կյանքում տնային տնտեսուհի է եղել, համերաշխ մարդիկ էին: Սկզբում մենք չհասկացանք, որ իրականում նրանք այլ մարդիկ են:
Ամեն ինչ սկսվեց նրանից, որ ապագա սկեսուրս իր դժգոհությունը հայտնեց իմ հարսանեկան զգեստի վերաբերյալ: Ասում էր, թե ինչու եմ այդքան թանկարժեք զգեստ ընտրել, չնայած նրան, որ գումարը հայրս էր տվել, դրա փոխարեն կարելի էր տան համար ինչ-որ պիտանի իր գնել:
Դրանից հետո նա սկսեց օրական հարյուր անգամ զանգել մորս՝ հարսանիքի կազմակերպչական հարցերը քննարկելու համար: Նա ոչ թե ուզում էր խնայել, այլ իր պաթոլոգիկ ժլատությունն էր ցույց տալիս:
Ամեն ինչի վերջակետը դրվեց այն ժամանակ, երբ Արսենի մայրը հարսանքից մի շաբաթ առաջ մեծ սկանդալ սարքեց: Ես ու ընկերս միասին էինք կազմել հյուրերի ցանկը և չէինք գրել սկեսուրիս հորաքրոջ որդուն և կնոջը, որովհետև ուրիշ քաղաքում են ապրում, տարիքով մեծ մարդիկ են, մտածեցինք, որ չեն գա:
Առանց խոսքերին հետևելու՝ սկեսուրս սկսեց գոռալ ինձ վրա, հայհոյել և անպատվել, նա ինձ անդաստիրակ և խառնակիչ անվանեց, ասաց, որ դեռ չամուսնացած, ուզում եմ իրենց վատություն անել, ծնողներիս պես անխելք եմ… Իսկ այդ ամբողջ ընթացքում Արսենը լուռ կանգնած էր:
Ամբողջ երեկո արտասվեցի, բայց առավոտյան որոշեցի ծնողներիս ամեն ինչ պատմել: Նրանք ինձ աջակցեցին, ասացին, որ ճիշտ եմ վարվում:
Դեռ որոշ ժամանակ Արսենի մայրը մեզ հանգիստ չէր տալիս, նույնիսկ գնացել էր մայրիկիս աշխատավայրը, այնտեղ վեճ սարքել:
Այս ամենը շատ բարդ էր, բայց ուրախ եմ, որ շուտ հասկացա, թե նրանք իրականում ովքեր են:
