Երեկ ինձ վատ էի զգում, նստեցի մեքենան մի կերպ հասա տուն․ Դուռը բացեցի, մտա ներս, արդեն ուշագնաց էի լինում, երբ․․․

Երեկ ինձ վատ էի զգում, նստեցի մեքենան մի կերպ հասա տուն․ Դուռը բացեցի, մտա ներս, արդեն ուշագնաց էի լինում, երբ․․․Երեկ
երեկոյան ինձ վտ զգացի: Ահավոր վատ:Ուղղակի սարսափելի: Մի կերպ հասա մեքենայիս մոտ, ահռելի ջանքեր գործադրեցի, որ բա-
ցեմ ու նստեմ: Ճանապարհին մտա դեղատուն ու ջերմաչափ գնեցի (տան ջերմաչափը թաքցրել են ինձանից):

Արդեն ուժասպառ եղած մտա տուն, չեմ հիշում ինչպես հասա մահճակալին, ոտքերս կարծես բամբակից լինեին, գլուխս դմբդմբում
էր:

…Օգնություն… Ջերմություն ունեմ, 36.8…

Պառկած եմ, աղջկաս խնդրում եմ մի բաժակ ջուր բերել (ուղեղս դեռ գիտակցում էր, որ երեխաները հիվանդ ժամանակ ջուր բերելու
առաքելություն ունեն):Մարմնիս ջերմաստիճանը քիչ-քիչ բարձրանում էր: Արդեն 36.9 էր: Որոշում եմ կտակ գրել:Բայց չեմ հասցնում,
որովհետև տաքությունս հասնում է 37-ի:

Մղձավանջի մեջ լսում եմ, որ սենյակ մի կին է մտնում, գոռգոռում է ինձ վրա, վերցնում ջերմաչափը, որն արդեն 37.1 էր ցույց տալիս:
Մի կերպ ճանաչում եմ նրան. կինս է: Ուզում էի շնորհակալություն հայտնել նրան մեր համատեղ երջանիկ տարիների համար, բայց
խոսելու ուժ չունեմ:Չէի հասկանում, թե որքան ժամանակ էր անցել, մինչ պառկած էի անկողնու վրա:

Բայց տեսնում եմ, որ իմ հետևից արդեն եկել են… Կինս, աղջիկս ու որդիս: Հագնում եմ խալաթս, որը պահել եմ հիվանդ ժամանակ
տաքանալու համար, հազիվ հասնում եմ սեղանի մոտ ու ընթրում… Ամեն գդալից հետո զգում եմ, թե ինչպես է կյանք լցվում երակնե
րիս մեջ…

Դժվար բան է հիվանդ տղամարդ լինելը…

 

Like this post? Please share to your friends:

Оцените статью