Ես միշտ զգում էի, որ սկեսուրն ինձ չի սիրում։ Սառը հայացքները, քողարկված «խորհուրդները», թունավոր մեկնաբանությունները… ամեն ինչ ցույց էր տալիս, որ նա ինձ երբեք չէր ընդունի։ Բայց երբեք չէի կարող պատկերացնել, թե մինչև ուր կհասներ՝ քանդելու իմ կյանքը և խլելու ինձանից ամենաթանկը։
Սպասված հղիությունը վերածվեց մղձավանջի
Երբ հայտարարեցի իմ հղիության մասին, մտածեցի՝ ուրախանալու է։ Փոխարենը նա դարձավ դատավոր։ Նրան հետաքրքրում էր ամեն մանրուք՝ ինչ պիտի ուտեմ, ինչպես պիտի քնեմ, մինչև անգամ երեխայի սենյակի գույները։
Բայց ամենավատը իր շշուկներն էին՝ երբ կարծում էր, թե չեմ լսում.
— «Նա քեզ համար բավականաչափ լավը չէ։ Նա նույնիսկ չի կարող տալ քեզ իսկական ժառանգ։»
Սկզբում ամուսինս փորձեց անտեսել այդ խոսքերը։ Բայց ես տեսնում էի, որ կասկածի սերմը արդեն մտել էր նրա սրտում։
Երբ պարզվեց, որ աղջիկ ենք ունենալու, ամեն ինչ պայթեց։ Բժշկի մոտ, բոլորի աչքի առաջ, սկեսուրն սկսեց գոռալ.
— «Աղջի՞կ։ Սա՞ է նրա կարողացածը։ Խղճալի է։»
Ես ուզում էի գետինը մտնել։ Բուժքույրերը ստիպված եղան միջամտել։ Բայց ես դեռ հույս ունեի, որ երեխայի ծնունդից հետո ամեն ինչ կկարգավորվի։
Սխալվում էի։
Երբ նա խլեց նորածնիս ձեռքիցս
Ծննդաբերությունից հետո, ուժասպառ ու երջանիկ, ես ձգեցի ձեռքերս՝ գրկելու դստերս։ Բայց դեռ չէի հասցրել արտասանել նրա անունը, երբ սկեսուրն առաջ նետվեց, խլեց փոքրիկին ձեռքիցս և հայտարարեց.
— «Այսուհետ նա իմ թոռնիկն է։»
Ես քարացա։ Սիրտս կտոր–կտոր եղավ։ Եվ ոչ ոք չհամարձակվեց միջամտել։
Սուտը, որ ավերեց ամեն ինչ
Մի քանի օր անց, երբ դեռ հազիվ էի քայլում, ցավում էի ու քնում գրեթե չէի կարողանում, նա նորից եկավ։ Ձեռքին՝ մեծ ծրար.
Ծրարը մեկնեց ամուսնուս։ Նա բացեց, նայեց թղթերին, և դեմքը քարացավ։
— «Հավաքիր իրերդ,» ասաց սառը ձայնով։ «Դու և երեխան ունեք մեկ ժամ։ Դուրս եկեք։»
Ես կարծեցի՝ մղձավանջ եմ տեսնում։ Բայց ոչ։ Ծրարի մեջ՝ ԴՆԹ թեստ, որը իբր ապացուցում էր, թե նա հայր չէ։
— «Սա կեղծ է։ Նա քո աղջիկն է։ Ես երբեք չեմ դավաճանել քեզ։» աղաղակեցի։
— «Թեստերը չեն ստում։» գոռաց նա։
Իսկ այդ մեկը ստում էր։ Որովհետև ամեն ինչ հորինված էր։
Եվ մի անկյունում կանգնած էր նա՝ սկեսուրիս դեմքին հաղթական ժպիտ։
Արտաքսված, բայց ոչ պարտված
Մի քանի րոպե անց ես հայտնվեցի դրսում։ Անձրևի տակ՝ նորածինս գրկումս։ Առանց գումարի։ Առանց տանիքի։ Միայն ցավ ու բարկություն։
Մի քանի շաբաթ անց ես ապաստան գտա ընկերուհուս մոտ։ Ամեն գիշեր արթուն էի մնում, բայց դստերս յուրաքանչյուր շարժում հիշեցնում էր՝ պետք է պայքարեմ։
Ես կապվեցի լաբորատորիայի հետ, որի անունը գրված էր կեղծ փաստաթղթում։ Եվ ճշմարտությունը բացվեց՝ չկար որևէ թեստ, որևէ նմուշ, որևէ գրանցում։ Ամեն ինչ հորինված էր։
Ես պատվիրեցի պաշտոնական թեստ։ Արդյունքը՝ 100% համապատասխանություն։ Նա իսկապես հայրն էր։ Արդյունքները ուղարկեցի ամուսնուս՝ առանց բառի։
Նույն երեկո նա զանգեց։ Ձայնը դողում էր.
— «Ներիր ինձ… Ես չգիտեի… Խնդրում եմ…»
Բայց արդեն ուշ էր։
— «Դու նախընտրեցիր հավատալ թղթի կտորին, քան կնոջդ։ Դու ընտրեցիր մորդ, քան այն կնոջը, որ կրեց քո երեխային։ Դու դավաճանեցիր ոչ միայն ինձ։ Դու դավաճանեցիր նրան։»
Նա աղաչում էր, որ վերադառնամ։ Բայց որոշումս արդեն կայացած էր։
Իմ դուստրը, իմ ուժը, իմ ազատությունը
Ես ընտրեցի իմ դստերը։
Ես ընտրեցի ճշմարտությունը։
Եվ ես ընտրեցի ազատությունը՝ հեռու այն մարդուց, ով թույլ տվեց, որ ուրիշները ղեկավարեն մեր կյանքը։
Թող ապրեն իրենց ստի մեջ։ Ես վերջապես սկսում եմ ապրել իմ կյանքը։
