Կինս սարսափելի ձևով է ծախսում գումարը։ Մեր երեխայի ծնունդից հետո աբողջ տան հոգսն ինձ վրա է ընկել։ Երեխայի համար վճարվող նպաստը մի կերպ է հերիքում նրա կես ամսվա տակդիրը գնելու համար․․․ Կինս դեկրետում է, աղջիկս հաճախ է հիվանդանում, դեռ ծնված օրվանից ամեն շաբաթ վազում ենք տարբեր բժիշկների մոտ․․․ մի խոսքով, մանկապարտեզի մասին խոսք չկա։
Իսկ ես աշխատում եմ։
Մինչ այդ լավ էինք ապրում, մեզ գրեթե ոչ մի բանից չէինք զրկում։ Բայց այդ ժամանակ կիսն էլ էր աշխատում, հայրս էր մեզ օգնում գյուղից․ ամեն շաբաթ ձու, կաթնամթերք ու միս էր ուղարկում։ Իսկ անցյալ տարի մահացավ, Աստված հոգին լուսավորի․․․ Հիմա ամեն ինչ բարդացել է։ Իսկ կինս կարծես չի հասկանում, միայն ծախսում է, ծախսում, ծախսում։ Եվ ամբողջ գումարով ուտելիք է գնում։
Ստիպված եմ հիմնական աշխատանքից հետո տաքսի վարել, որ հասցնեմ ամսվա ընթացքում կուտակել մեր տան հիփոթեքի վճարը։ Արդեն ստիպված եմ կնոջիցս պահել գումարը։
Այն օրը ասաց, որ զուգագուլպա չունի, իսկ հաջորդ օրը երեխային պիտի պոլիկլինիկա տանի։ Դե ես էլ ասացի, որ գրպանիցս վերցնի։ Մի ժամ անց նա վերադարձավ տուն, տեսնեմ գնել է կոնֆետ, գինի, երշիկ, պանիր․․․ Ասում եմ, Անահիտ, մենք գումար չունենք, վաղը պիտի 150 000 բանկին տամ, որտեղի՞ց եմ տալու․․․ Կանգնած արտասվում է․․․
Բայց նա չի հասկանում, որ այդ գումարն իսկապես մեծ տանջանքով եմ աշխատում։ Էլ չգիտի՝ ինչ հորինի, ասում է երեխայի համար է։ Ի՞նչն է երեխայի համար, երշիկը թե՞ գինին․․․
Դեռ 15 տարի կա, մինչ կվերջանա հիփոթեքը, մինչ այդ պիտի մի կերպ ապրենք, մի՞թե պիտի դրսում մնանք, ինչ է որ կինս լավ ուտել է ուզում․․․
