Մեղրամիսին մի տեղ մեկնելու փոխարեն մեզ ուղարկեցին սկեսուրիս գյուղ․․․Մտքովս անգամ չէր անցնում, թե ինչ էր ինձ սպասվում
դրանից հետո։Իմ ընտանիքը ամենալավն ու ամենակարեւորն է, որ ունեմ։ Հիմա ես 35 տարեկան եմ, իսկ ամուսինս՝ 37։ Մենք ամուս
նացած ենք արդեն 5 տարի և մեկ գեղեցիկ որդի ենք մեծացնում։ Մեզ մոտ ամեն ինչ լավ է ընթանում։ Մենք ապրում ենք մեր մայրա
քաղաքում, երեք սենյականոց լավ բնակարանում, կենտրոնին մոտ։
Մենք պատրաստ էինք ամուսնության, քանի որ հասուն տարիքում ամուսնացանք ու արդեն փորձ ու ֆինանսական աջակցություն
ունեինք։ Տեղափոխվեցի մայրաքաղաք՝ սովորելու։Այնուհետև ես սկսեցի աշխատել եկամտաբեր աշխատանքով, և ամեն տարի իմ
աշխատավարձն աճում էր։ Ես կարող էի ինձ թույլ տալ վարձակալել լավագույն բնակարանները և մոտ 30 տարեկանում ես ինքս մե-
քենա գնեցի: Ես անձնական բնակարանի կարիք չունեի, ուստի չէի շտապում։
Այդ մասին սկսեցի մտածել միայն ապագա ամուսնուս՝ Ալեքսեյի հետ հանդիպելուց հետո։ Մենք արագ սիրահարվեցինք միմյանց և
մեր հարաբերություններն էլ ավելի արագ զարգացան։ Նրա մեջ ինձ ամենաշատը դուր եկավ այն, որ նա արդեն կայացել էր, ուներ
աշխատանք, բնակարան, մեքենա, ընկերներ:Որոշեցինք, որ առայժմ ապրելու ենք նրա մեկ սենյականոց բնակարանում, չէ՞ որ սա
լավ միջոց է գումար խնայելու և գումար խնայելու իմ երազած հարսանիքի համար, որը պետք է շատ թանկ ու անհավանական լիներ։
Ես մտածեցի ամբողջ հարսանիքի մասին ամենափոքր մանրամասնությամբ, վարձեցի հատուկ մարդկանց, ովքեր կօգնեին ինձ կա
զմակերպել այն, ծաղկավաճառներ, դիզայներներ, և հետո սկսեցին մտքերը լիմուզինի, լուսանկարչի և այլնի մասին: Իհարկե, շքեղ
տոնակատարությունից հետո մենք պատրաստվում էինք շքեղ մեղրամիս մեկնել առնվազն Մալդիվներ կամ Բալի:Մենք նույնիսկ հատուկ մարդ վարձեցինք, որն օգնեց մեզ հաշվարկել, թե որքան կարժենա տոնակատարությունը:
Եվ մի օր, տեսնելով վերջնական գումարը, հանկարծ հասկացա, որ այդ միջոցների դիմաց մենք կարող ենք երեք սենյականոց լավբնակարան գնել. Ես ասացի փեսացուիս այդ մասին, որ ավելի լավ է այդ գումարը ծախսել բնակարանի վրա, մանավանդ որ դա կլինի մեր ապագա երեխաների համար։ Ալեքսեյը դրական արձագանքեց իմ որոշմանը, բայց նա չցանկացավ ամբողջությամբ հրաժարվել տոնակատարությունից: Ասաց, որ հարսանիքը ավելի համեստ կնշենք, իսկ մեղրամիսը կանցկացնենք իր մայրական գյուղում։
Ես զարմացա նրա առաջարկից՝ ինձ անհեթեթ թվաց, բայց ես չվիճեցի։ Գյուղ մեկնելիս թերահավատ էի. Ի վերջո, ես չէի կարող հավատալ, որ ինչ-որ բան կարող է համեմատվել Բալիի հետ։ Իմ բախտը բերել էր սկեսրոջս հարցում՝ նա ինձ սիրով էր վերաբերվում,
նույնիսկ մեկ շաբաթով մեզ մենակ թողեց, ինքն էլ գնաց կողքի գյուղ՝ քրոջ մոտ, որ իրար վայելենք։ Բայց սա դեռ ամենը չէ: Նա կերակուր պատրաստեց գալիք շաբաթվա համար, որպեսզի մենք կարողանանք հանգստանալ և ոչ մի բանի մասին չմտածել։
Ամուսինս ինձ ցույց տվեց գյուղի գեղեցիկ վայրերը, նույնիսկ նավակ քշեցինք, հեծանիվ քշեցինք, հատապտուղներ քաղեցինք։ Այն
տեղ մենք երջանիկ ենք եղել։ Այժմ ես հասկանում եմ, որ ոչ մի ճանապարհորդություն դեպի կղզիներ չի կարող լինել այնքան անկեղծ
և ուրախ, որքան այդ շաբաթը գյուղում: Հիմա որդի ունենք, ում հետ միասին ճամփորդում ենք ու նոր աշխարհներ ենք բացահայ
տում, բայց ամենից շատ ես ու ամուսինս ուզում ենք գյուղ վերադառնալ իր մոր մոտ։
Այնտեղ մենք կարծես նորից վերածնվում ենք, ուրիշ ոչ մի տեղ ինձ այդքան երջանիկ չեմ զգում։ Հիմա ես ու սկեսուրս նույնիսկ «փո
խանակման շաբաթ» ենք մտածել։ Նա գալիս է քաղաք, իսկ ես ու ամուսինս գնում ենք գյուղ և վայելում այնտեղ անցկացրած յուրա
քանչյուր վայրկյանը: Ո՞վ կմտածեր, որ հեռավոր գյուղն ինձ համար կփոխարինի Բալիին և Մալդիվներին։
