Ներում չունի էն մարդը, ով իրա ծնողին լքումա, ով իրա ծնողին օր ծերության մենակա թողնում, թքեմ էդ տղաարդու երեսին, էդ մարդը արդարացում չունի, համամիտ չե՞ք…Մամաս մեզ շատ դժ վարու թյամբ ա մեծացրել: Մենակ էր մնացել, պապաս թողել էր մեզ ու գնացել էր Ռուսաստան, էնտեղ ամուսնացել էր ու մոռացել էր մեր մասին: Մի քոռ կոպեկ չի ուղարկել մորս, որ գոնե մեզ համար հաց առներ:
Մորական տատիս ու պապիս էլ մեզ առանձնապես չէին սիրում: Մամաս իրանց տնից միշտ լա ցե լով էր գալիս: Մամաս հորս հետ ամ ուսնացել էր իրա ծնողների կամքին հակառակ, հիմա էլ ամեն անգամ հիշացնում էին մորս: Դպրոցը ավարտելուց հետո ես ամուսնացա ու ամուսնուս ընտանիքի հետ մեկնեցի երկրից:
Տարիներ շարունակ չէի կաարողանում գալ հայրենիք: Մի ամիս առաջ վերջապես ստավեց ու ես եկա: Օդանավակայանից միանգամից գնացի մորս տուն: Չէի համբերում, երբ եմ գրկելու մորս, ախպորս: Ախպերս ինձ շատ սառը ընդունեց, ոնց որ ես հեռու բարեկամ լինեի, որ հազար տարի չէր տեսել, ու ցանկություն էլ չոււներ տեսնել: Պարզվեց, որ մամաս ծերանոցում ա, վերջին անգամ ախպերս մորս տես ել էր վեց ամիս առաջ: Տան ամբողջ գույքը վաճառել էր:
Մի բան էլ ախպերս ինքը մունաթ եկավ.
-Մի օր չես մտածել փող ուղարկես, որ ախպերդ ծախսի, բա ի՞նչ անեի, գործ չունեմ, բա հո սոված չէի մնալու: Դու քո արտասահմանում կյանքդ ես վայելում, մի օր չես հիշել մորդ մասին, էդքան սիրտդ ցավում էր, գայիր նստեիր պահեիր: Ես դուռը շրխկացրի ու դուրս եկա: Իմ համար ներում չունի էն մարդը,ով իրա ծնողին լքում ա,օր ծերության մենակա թողնում: Գնացի մորս հետ բերեցի տուն ու ախպորս արգելեցի ոտք դնել էդ տուն:
Հիմա ի՞նչ խղճով թողնեմ ու գնամ, մի ամսից վերադառնալու եմ:
