Լիզային հետաքրքրում էր բացարձակապես ամեն ինչ, նա քննում էր այն ամենը, ինչ նոր էր հայտնվում իր կյանքում, նկատում էր ամեն մի մանրուք:
Շուտով դա մեծ խնդիր դարձավ։ Ալլան իր դստեր 5-ամյակի կապակցությամբ նվեր էր պատրաստել:
Փոքրիկ հետախույզը կարող էր գտնել տանը ամեն ինչ և ընդամենը մի քանի րոպեում: Օգնությունը եկավ անսպասելի՝ հարեւանի երեխաներից:
Ալլան Լիզայի նվերը դրեց պահարանում և Լիզային ասաց, որ այնտեղ չ ար մարդ կա և չի կարելի նրան խան գարել:
Ամբողջ երեկո Ալլան դիտում էր Լիզային, ով պտտվում էր ննջասենյակի շուրջը։Մի կողմից նա դստեր համար անհա նգստանում էր, բայց մյուս կողմից՝ շատ հետաքրքիր որ։ Ինչ-որ պահի ինչ-որ բան ընկավ պահարանում: Լիզան վազեց մոր մոտ և գրկեց նրան.
-Մա՛մ, ես նրան չեմ արթնացրել: -Գիտեմ, սիրելիս։ Ըստ երևույթին, նա այնտեղ կախիչը գցեց։ Մի անհանգստացիր, ես կպա շտպանեմ քեզ: Երեկոյան հայրիկը վերադարձավ աշխատանքից և ընտանիքը նստեց սեղանի շուրջ:
Լիզան, հազիվ ծամելով կոտլետը, հանկարծ մորը հարցրեց.
-Այդ մարդը երբ դուրս կգա մեր պահարանից: Ալլան չգիտեր, թե ինչպես արձագանքել այս իրավիճակում՝ լա ցել, թե ծիծաղել.
-Առավոտյան,- հազիվ զս պելով իրեն պատասխանեց Ալլան՝ փորձելով անտեսել ամուսնու հայացքը։ Լիզան գնաց զուգարան՝ ձեռքերը լվանալու։ Համոզվելով, որ դուստրը ոչինչ չի լսի, Ալլան արագ ասաց ամուսնուն.
— Ես թա քցրել եմ նրա նվերը պահարանում: Որպեսզի նա այնտեղ չմտնի, ասացի, որ այնտեղ չա ր մարդ է պա ռկած։ Ամուսինը հազիվ զսպեց ծիծաղը։
