Տուն էի գնում, երբ զանգեց կինս.
–Լսիր, աշխատանքից մի քիչ ուշ եմ դուրս գալու: Դու ճանապարհին մտիր խանութ, կոտլետ կամնրբերշիկ գնիր: Ես գամ, պյուրե կպատրաստեմ:
Սառեցրած կոտլետ գնեցի, հասա տուն: Նորից կինս է զանգում.
–Գնեցի՞ր: Հա, կոտլետ: Լավ: Ես ուշանում եմ, դիր, թող տապակվեն, մինչև այդ ես էլ կհասնեմ, պյուրեն կպատրաստեմ:
Տապակեցի կոտլետը, կրկին կինս է.
-Տապակե՞լ ես: Ապրես: Շուտով կհասնեմ, 5-6 հատ կարտոֆիլ մաքրիր, հեսա կհասնեմ:
10 րապեից կրկին զանգ.
–Արդեն ճանապարհին եմ: Կարտոֆիլը կտրատիր, դիր թող եփվի, որ ժամանակ չկորցնենք: Կհասնեմ, կպատրաստեմ:
ԿԱրտոֆիլը եփվեց, ինքնս զանգեցի, որ տեսնեմ, ուր է հասել, իսկ նա.
–Վերջ, 5 րոպեից տանն եմ, կարտոֆիլը տրորիր, աղ և մի կտոր կարագ ավելացրու, հիմա հասնում եմ…
Նստած ենք կնոջս հետ, ընթրում ենք, նրա պատրաստած պյուրեն և կոտլետն ենք ուտում…բայց ինձ մի տեսակ խաբված եմ զգում…
